Wat vind jij spannend, mama?

19 October 2014

Ik – Nel – wil je graag even meenemen naar onze keukentafel vorige week

“Vinden jullie het leuk als we de komende week samen aan tafel praten over wat mama de afgelopen dagen heeft geleerd?”, vraag ik. Iedereen vindt het leuk. Ik deed in Nederland namelijk ‘The Daring Way™’-training van Brené Brown, gegeven door de eerste Nederlandse Brené Brown-facilitator Marjon Bohré van Springpower.

“Als je iets moeilijk vindt en je doet het toch, hoe heet dat dan?”, vraag ik
“Dapper!”, zegt de jongste.
“Precies, en ook moed”, vul ik aan. “Dat je iets spannend vind en….”
Dan onderbreekt de jongste me en vult aan: “…maar ik doe het toch. Ik weet het eigenlijk al een beetje.”

“Wat kun je het beste doen als je iets spannend vindt?” Antwoorden:
“Heel vaak doen.”
“Tegen papa en mama zeggen.”

Ja, inderdaad…

Papa: “Ik ga vaak brommen tegen andere mensen als ik iets spannend vindt, dan ben ik even geen fijn mens en dan kruip ik naar binnen.”
“Als een slak”, zegt er eentje
Papa: “Pas later, als ik het dan zeg, dan komt er lucht. Ik vond het bijvoorbeeld heel spannend om koekjes te bakken, dat had ik nog nooit gedaan.” Ik kwam uit Nederland terug op de dag dat onze jongste jarig was en ging uitdelen. Papa verzorgde de traktatie.
Onze 8 jarige: “Ik vond het spannend om naar zwemles te gaan.”
Onze 6-jarige: [oeps, weet ik even niet meer ‪#schaamtemoment :-)]

“En mama, wat vond jij spannend?”
Mama: “Zondagavond ging ik met de nachttrein weer terug naar Oostenrijk. Dat had ik nog nooit gedaan. Ik had een kaart met daarop een stoel-/bednummer en dat nummer moest ik gaan zoeken in een trein van 300 meter [?] lang die ook nog eens naar twee verschillende bestemmingen ging… Iedereen loopt daar met koffers, wil zo snel mogelijk naar binnen, want de trein had ook nog eens 30 minuten vertraging. En dan met die zware koffer een smalle ingang door met hoge trappen. Dat vond ik wel een beetje spannend…” #enthetisgelukt

Het voelde als enorme verbondenheid met elkaar.  Er ontstaat een diep moment van verbinding,  het mooie geschenk van kwetsbaarheid. Kwetsbaarheid…

“Showing up en being seen when the’re no garantees…”

Moed
En voor het tonen van je kwetsbaarheid is moed nodig. Want: wat als je denkt dat je de enige bent? #schaamte
Moed is… “Being brave and afraid in the same time.”
Of zoals Léonne Meiresonne dat zo mooi zegt: “voel je angst en doe het toch”.

“Being brave and afraid in the same time.”

Kwetsbaarheid is niet: alles delen met iedereen
Mijn persoonlijke thema dat ik ingebracht heb in de training, deel ik hier – nog – niet aan de hele wereld. Want ik heb ook geleerd dat kwetsbaarheid is niet hetzelfde als ‘alles delen met iedereen’. Ik heb geleerd dat je dingen waarin je je heel kwetsbaar voelt, alleen deelt met mensen die het verdiend hebben. Mensen waarvan je weet dat ze met empathie zullen reageren en daar is een omgeving vol vertrouwen voor nodig.

Voor het delen van kwetsbaarheid zijn mensen nodig die het verdiend hebben.

 

Hoe mooie dingen samenvallen
Het werk van Brené heeft mij persoonlijk al veel gebracht. Tijdens het schrijven van de PassieWijzer stuit ik vorige herfst op de TedTalks van Brené Brown. Wauw, dit is gaaf! Brené geeft woorden aan menselijke ongemakken als schaamte en kwetsbaarheid. En ‘she walk’s her talk’. Hier zou ik meer van willen weten. En een paar weken later mailt Marjon mij. We kennen elkaar niet. Ze zou heel graag een keer haar training in de Berghut willen geven. Wauw…

Na een kennismaking in de Berghut tijdens de inspiratieweek afgelopen juni, voelen we beide vrij snel: dit gaan we doen. En normaal gesproken zou ik – naast gastvrouw en het inwerken van een nieuw team – de training mee willen doen in de Berghut. Maar dat gingen we nou een keer niet doen: ik heb de training – maar dan in 3 dagen – het vorig weekend in Nederland gedaan. Wat voelde het ontzettend fijn om dit echt even helemaal voor mezelf te mogen doen. Echt een cadeautje. #metime

 

Dit smaakt naar meer…
De training heeft me in combinatie met de boeken ontzettend veel gebracht en het heeft me geholpen om handen en voeten te geven aan datgene waar ik voor kwam en nog veel meer. Drie dagen vind ik eigenlijk te kort: praten over kwetsbaarheid, over schaamte, over falen, over door te mand vallen, moed, compassie, empathie, verbondenheid, vertrouwen en hoe die met elkaar samenhangen, nodigen uit om er veel langer met elkaar de diepte over in te gaan. En wat ben ik dankbaar, blij en opgetogen dat deze training eind mei 2015 een week lang in de Berghut plaatsvindt, afgewisseld met schitterende wandelingen: de Krachtweek. Ik gun het echt iedereen! Want iedereen heeft een eigen arena…

 

“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles,
or where the doer of deeds could have done them better.
The credit belongs to the man who is actually in the arena,
whose face is marred by dust and sweat and blood;
who strives valiantly; who errs, who comes short again and again,
because there is no effort without error and shortcoming;
but who does actually strive to do the deeds;
who knows great enthusiasms, the great devotions;
who spends himself in a worthy cause;
who at the best knows in the end the triumph of high achievement,
and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly,
so that his place shall never be with those cold
and timid souls who neither know victory nor defeat.”

Samengevat: Je hebt geen recht op het geven van kritiek als je niet zelf in de arena staat.