Verhalen die raken

31 July 2014

“En dan elke week een hele nieuwe groep, pffff!”

Regelmatig hebben we gasten die zich even een moment proberen te verplaatsen in het werk dat we doen en dan kijken ze ons met grote ogen aan…

Ja, dat is ons werk: gedurende een aantal weken achter elkaar elke week mensen ontvangen in de Berghut. Mensen die elkaar veelal niet kennen en die hopelijk aan het einde van de week een gezellige, fijne of mooie tijd met elkaar hebben gehad. Ideaal gezien hebben zij én wij een leuke tijd gehad.

 

 

Ontzorgen en blij maken
Neem nou onze weken met families. Ik – Nel – kan ervan genieten als ik mensen kan ontzorgen. Dat ze genieten, omdat ze niet zelf hoeven te bedenken wat te koken, boodschappen hoeven te doen en te koken. Ik vind het fijn om gasten te kunnen laten genieten van de mooiste plekjes in de buurt. En ik zie hoe zij genieten als hun kinderen zich vermaken met andere kinderen en vriendjes en vriendinnetjes maken. En ik word blij als ik ze die gouden tip voor een mooie wandeling kan geven.

 

 

Verhalen horen
Als daarnaast de tijd het toelaat, vind ik het leuk om in gesprek te gaan. Wat houdt de ander bezig in het dagelijks leven? Wat is haar of zijn verhaal? Zo maar een paar verhalen uit de afgelopen drie familieweken…

Onlangs hadden we een gast van Irakeze afkomst. Zijn verhaal over hoe hij als 14 jarige jongen zonder familie naar Turkije vluchtte raakt me enorm. Zijn reis duurde twee weken, lopend. Lange tijd kon hij er niet over praten; nu wel.

Een andere gast vertelt hoe hij 150 sessies bij een psychiater achter zich heeft om aan zichzelf te werken. #respect

Voor gaste M is haar vakantie in de Berghut de eerste week van 16 weken sabbatical die ze zichzelf heeft gegund, om dingen te doen waar ze in haar drukke leven nu niet aan toekomt.

 

Vorige week maakt L een enorme bergtocht met een paar andere medegasten. “Als ik had geweten dat het 4,5 uur klimmen was, had ik het nooit gedaan. Het was fysiek ontzettend zwaar, maar het heeft me zoveel vertrouwen gegeven. Dit had ik niet voor mogelijk gehouden.”

Een andere gaste bekent me dat ze het in de drukte van de gezelligheid van de Berghut het lastig vindt om haar eigen ruimte en tijd te bewaken. Wat fijn dat ze me dat vertelt, gewoon open en eerlijk. En vervolgens hebben we een mooi gesprek over haar en haar werk. In het gastenboek laat ze een persoonlijke krabbel voor me achter. Zo lief…

En deze week raak ik ‘s avonds bij het kampvuur met een paar mensen in gesprek over dagelijkse dingen die we onszelf en elkaar opleggen en hoe we ons meten aan anderen. Zo open.

Wauw…

 

 

Mijn ontdekkingstocht
En ik krijg er voor mezelf ook veel voor terug, hoe intensief het ook soms is om iedereen elke week te kunnen voorzien van lekker eten, een goed bed en een schone hut. Elk verhaal waar ik naar luister en iedere gebeurtenis, brengt mijzelf ook iets. En ik sta mezelf toe om een gesprek over mezelf te laten gaan, verder dan over het concept de Berghut. Over hoe ik me voel en wat me bezighoudt. Over mijn zoektocht en dilemma’s. Als gastvrouw en als mens. En dan is het ontzettend fijn om te merken dat de ander interesse toont, vraagt en luistert, ondanks dat ik soms terughoudendheid voel en dat ook uitspreek.

“Dat is juist jullie kracht! Dat is de kracht van kwetsbaarheid.”

Ik ben wéér geraakt…