![de Berghut - dé vakantieplek in Oostenrijk voor Nederlandse gezinnen [kids 5-12 jaar]](https://www.deberghut.com/wp-content/themes/proefhotel/assets/logo-deberghut.png){kind=logo}
Bijna 3 jaar Berghut: een ervaring voor het leven
Bijna drie jaar geleden vertrekken we naar Oostenrijk. Om een tijd in de bergen te gaan wonen en om met de Berghut een plek te creeëren voor inspiratie, ontmoeten en bergbeleving. Is het geworden wat we gehoopt hadden? Wat hebben we geleerd? Hans vertelt, Nel vertelt en we vertellen samen. In een notendop.
Pas op: dit is geen gladgestreken promotieverhaal. Dit stuk gaat over ons, open en eerlijk, over mens Hans en mens Nel. 🙂
Hans vertelt:
Mijn 3 jaar in de Berghut hebben me veel gebracht. Als mensen mij de vraag stelde: “Hoe zie je je leven in Oostenrijk voor je?” Dan zei ik: “Leuke dingen in de bergen doen, samen met mijn kinderen en Nel zijn, inspirerende gesprekken hebben met leuke mensen. En nu – 3 jaar later – lijkt dit zelfs wel op het leven dat we hier leiden. Maar om te zeggen dat dit zonder slag of stoot is gegaan…
Inspiratie
De eerste jaren in de Berghut staan voor mij primair in het teken van mijn eigen ontwikkeling. Op het gebied van mijn zelfkennis heb ik een ontzettende verdiepingsslag gemaakt. Waar ik in een heerlijk comfortabele situatie zat bij T-Mobile, kwam ik er in de Berghut achter hoe het is om even op jezelf teruggeworpen te worden. Je spreekwoordelijke jas uit te doen: geen status, geen verleden, geen ervaring. En dat in een nieuw bedrijf, helemaal van jezelf, in een nieuwe omgeving en in een nieuwe samenwerkingsrelatie met Nel.
Ik dacht: “De eerste twee jaar is het gewoon met je poten in de modder. Dat hoort erbij.” Maar dat viel me vies tegen. In het begin hadden we minder personeel dan nu en draaide ik ook in de keuken mee, in de operatie. Dat is niet mijn ding. En als je niet blij bent, dan is 1 dag al lang.
“Ik kwam erachter dat het maar om één ding gaat: verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven.”
Het valt niet mee. Worstelingen tegen mezelf. Ontkenning van wat ik zag. Frustratie. Over mezelf, mijn situatie, over alles. Tot ik erachter kwam, mijn belangrijkste leerles van deze 3 jaar, dat het maar om één ding gaat: verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven. Waarbij ik nu zie wat het me gebracht heeft. Een betere, eerlijkere blik op mezelf. Een scherpere kijk op mijn krachten en mijn zwaktes. En het inzicht dat jezelf kennen misschien wel de grootste rijkdom is.
Ontmoeten
Een aantal mensen die ik de afgelopen jaren heb ontmoet, heeft me ontzettend geholpen bij dit proces. Door naar me te luisteren, me te prikkelen, me vragen te stellen. Mensen die ik ontmoet heb in de context van de Berghut. Omdat ze als gast langskwamen, of omdat gasten die langs waren geweest ze met me in contact brachten. Waarbij de ontmoetingen met de gasten voor mezelf ook een goede graadmeter waren voor waar ik stond ‘met mezelf’.
“Toen ik minder met mezelf bezig was, voelde ik weer ruimte om te luisteren naar anderen.”
Waar ik de eerste seizoenen op een gegeven moment veel met mezelf bezig was en met mijn verhaal, merkte ik ook dat er een omslag kwam. Toen ik weer grip op mezelf kreeg, kon ik ook weer echt bij de ander zijn in het gesprek. De ander laten praten. Zonder de behoefte te hebben mijn eigen verhaal aan bod te laten komen. En doordat ik de ruimte kreeg voor de ander in het gesprek, kwam ook de energie en de inspiratie in de gesprekken weer terug. En ook daarvoor geldt: dit merkte ik pas bewust, toen ik weer rust met mezelf had gevonden.
Bergbeleving
En dat alles in de mooiste omgeving die ik me maar kan voorstellen. Als ik met vrienden de bergen inga, realiseer ik me steeds vaker wat voor luxe het is om je achtertuin uit te lopen en dan de bergen in te lopen. En dat je na een uurtje wandelen je tent kunt neerzetten, of je iglo kunt bouwen zonder dat je je zorgen hoeft te maken of je iemand tegenkomt. Maar ook de luxe om de jongens dit mee te geven. De ruimte om te rennen, te ravotten en de natuur te ontdekken.
Waarbij ik, net als bij de gesprekken met onze gasten, nu pas echt de schoonheid weer ervaar. Omdat ik rust in mijn hoofd heb, kan ik de schoonheid van de omgeving laten binnenkomen. En kan ik er nog meer van genieten.
Samenvattend
Als ik nu kijk waar ik sta, dan kan ik zeggen dat ik geniet van de natuur. En dat ik geniet van de dingen die we aan het doen zijn. De inspiratie laten vloeien. Nieuwe mensen ontmoeten. Misschien moet ik samen met Nel weer eens wat nieuwe toekomstbeelden schetsen 😉
Nel vertelt:
“Is het wat jullie ervan verwacht hadden?” Gasten vragen ons dat regelmatig. En ik kan er geen eenduidig antwoord op geven. Ik moet diep nadenken. Hoe hadden we het ons ook alweer voorgesteld? Er is zoveel gebeurd in 3 jaar! Het lijken soms wel 10 jaar. Wat een avontuur en levenservaring, in alle opzichten.
Bergbeleving
Ik voel me elke dag ontzettend bevoorrecht om hier te mogen wonen. Op zo’n mooie plek in de bergen. Dat ik de ruimte, die ik thuis voer zelf ook ervaren heb, nu ook aan onze kinderen kunnen geven, maakt me blij. Waar ons huis staat kijk je allerlei zijdalen van het Rauriserdal in en dat geeft voor mij zoveel dimensie aan de plek. Het dal is nu bijvoorbeeld heel groen, vol gele bloemen en we gluren aan alle kanten naar de besneeuwde toppen. Daar kan ik ontzettend van genieten. En ik wil dat heel graag delen met anderen. Daarom is het ook zo’n mooie plek voor onze Berghut.
“Het lukt me steeds beter om voor mezelf te zorgen en mijn behoeften uit te spreken.”
Door de drukte –en mijn eigen prioriteiten en mijn hart voor de hut– trek ik niet super vaak de bergen in. Als ik het wel doe, samen met Hans of met de kids, geniet ik er enorm van. Het geeft me rust om na te denken, om de natuur te zien en te ruiken. Genietend van de zon. Ik merk dat ik er wel echt tijd voor moet maken. Voor ons is de Berghut onze woonomgeving en ons werk waar ik volledig voor ga. Ik voel me verantwoordelijk. Soms te veel.
Ik weet dat ik goed op mezelf moet passen. Dat lukt me steeds beter. Ik kan mijn behoeften ook steeds beter voelen en er iets mee doen. Ik kan maar doorgaan en doorgaan en opeens voel ik dat ik even een stapje terug moet doen. Naar buiten gaan is voor mij een goeie break.
Ontmoeten
Ik vertel vaak aan anderen hoeveel leuke en inspirerende mensen we de afgelopen 3 jaar hebben ontmoet. Doordat we verschillende soorten weken aanbieden, ontmoet ik veel verschillende soorten mensen. Wat me het meest bijstaat bij een ontmoeting, is het contact dat verder gaat dan het verzorgen en de interesse in de belevenissen van de gasten in de Berghut. Als de tijd het toelaat. Wat voor mij extra waarde toevoegt, is als het contact gaat over inspiratie, over drijfveren, over ontwikkeling, over wat iemand bezighoudt in het leven.
“Ik heb regelmatig gesprekken met gasten die iets te brengen hebben over een thema wat me bezighoudt.”
Ik merk dat dat soort gesprekken wat makkelijker gaan als we bijvoorbeeld een ondernemersweek in de Berghut hebben, dan in de voor ons extra drukke familieweken. Ik vind het soms lastig om een diepergaande vraag te stellen in een familieweek, niet wetende of iemand daar wel voor open staat. Dat is nog een persoonlijke zoektocht voor me.
Die diepgang in contact voegt voor mij namelijk wel heel veel waarde toe. En mensen die me het meest bijblijven, zijn mensen die ik rondom een bepaald onderwerp gesproken heb. Bijzonder genoeg zijn het vaak thema’s die mij op dat moment persoonlijk bezighouden.
“Is het gevoel of is het angst?”
Als naar mezelf kijk in het ontmoeten van andere mensen in het dorp hier, vind ik dat een lastig ding. Ik sta daar -nog- niet in mijn kracht. Ik waardeer het gemakkelijk contact maken in Nederland enorm. En hier ervaar ik dat je je echt voor alles moeite moet doen. Afspraken maken, afspraken bewaken, in gesprek komen. Ook het afspreken met klasgenootjes voor de kinderen kost gekgenoeg veel moeite. Ik voel me thuis in ons huis, op onze plek en in ons dal. Maar minder bij de mensen. Dit is voor mij ook een zoektocht: is het gevoel of is het angst?
Inspiratie
Inspiratie. Wat is dat eigenlijk? Voor mij is het misschien wel mezelf en anderen verder brengen door te -laten- leren.
Ik heb de afgelopen jaren een beeld, een gevoel ontwikkeld over de plek de Berghut in mijn leven. We namen een typisch Oostenrijks ontbijtpension over dat kamers verhuurden. We maakten er een plek met een concept, een missie: ontmoeten, inspiratie en bergbeleving. Het is niet voor niets een missie. We streven week op week naar een gevoel bij de gasten dat blijft hangen. We willen herinneringen creëren en het geeft ontzettend veel voldoening als dat lukt. Ik voel een enorme gedrevenheid om gasten een fijne tijd op een bijzondere plek te laten ervaren omgeven door bergen, inspiratie en fijne mensen.
“Ik ervaar de Berghut als plek voor mijn persoonlijke ontwikkeling.”
En er is voor mij ook een andere dimensie, een persoonlijke dimensie. Ik ervaar de Berghut als plek voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Alles wat ik hier meemaak en voel, alleen en met anderen, brengt me verder. In alle heftigheid van hele kleine kinderen [en gebroken nachten], aarden in een ander land [waar ik met het niet volledig spreken van de taal werd geconfronteerd met mijn onzekerheid daarover], een onderneming opzetten in een voor ons onbekende branche, samenwerkend met mijn levenspartner [die strak lange tijd stond van angst wat kan botsen met mijn eigen tomeloze gedrevenheid] en personeel aansturen [wat ik na een eerder ervaring van 3 maanden in Nederland voor de rest van mijn leven afgezworen had]. Ik weet, zie en voel hoe ik dingen wil hebben. Ik wil graag dat dingen goed lopen. Met een personeelscyclus van 3-4 maanden is dat een enorme uitdaging.
“Ik dacht dat ik de dingen deed waar mijn hart van ging zingen, maar het voelde niet altijd meer als mijn eigen droom.”
In Nederland ondersteunde ik de laatste jaren mensen bij het volgen van hun hart. Het eerste jaar in Oostenrijk kon ik het woord passie niet meer uit mijn mond krijgen. Wat was dat? Hoe voelde dat? Ik dacht dat ik de dingen deed waar mijn hart van ging zingen, maar het voelde niet altijd meer als mijn eigen droom. En ben gaan onderzoeken hoe ik dat gevoel weer kon terugkrijgen.
“Als je je dromen als je levenspad ziet, heb je geen reden om er niet in te stappen.”
“Tijd is ontwikkeling”, vertelde een inspirerende Berghutgast me. En ik hoor ‘m me bijna dagelijks zeggen. Wat hebben we in onze 3 jaar Berghuttijd een ontwikkeling doorgemaakt samen. Weet je wat mijn mooie schat is van de afgelopen jaar? Geholpen door veel lieve gasten, alle mooie gesprekken en mijn doorzettingvermogen? Dat mijn hart volgen heel belangrijk is én dat mijn hart onderweg blijven voelen en mijn angsten en schaduwen onder ogen zien een dimensie dieper gaat. Ik moest dealen met dingen waar ik niet blij mee was of waar ik bang voor was. Maar door erin te gaan, door het te onderzoeken en onder ogen te zien, ben ik verder gekomen. In wie ik ben en wat ik kan. En dat geeft kracht.
Tijdens het schrijven van dit stuk realiseerde ik me dit: als je je dromen als je levenspad ziet, heb je geen redenen om er niet in te stappen.
Wens en werkelijkheid
Als ik het teruglees, klinkt het best zwaar. Maar ik voel me juist heel blij en dankbaar om alles wat we met de Berghut kunnen betekenen en ervaren. Ik had niet anders gewild. Ik merk ook dat ik het echt leuk vind om over het proces te praten. Enthousiast over wat het me tot nu toe heeft gebracht. Niet alleen over de mooie droom en het succes, maar ook over leren.
“Het mag ook gewoon even niet leuk zijn.”
Ik heb geleerd meer vanuit mijn eigen behoeften en gevoel te leven en leer mijn grenzen beter stellen. En iedereen die hier komt en is, helpen me daarbij. Ik kwam voor ”Doe de dingen waar je hart van gaat zingen”. En dat geeft me keer op keer op korte termijn voldoening. Daar kreeg ik “Je hoeft niet perfect te zijn, fout is ook goed” als kadootje bij. Het mag ook gewoon even niet leuk zijn. Het is. En die ontwikkeling brengt me op langere termijn verder. Door te doen én te zijn.
[Hoe het ‘niet perfect hoeven zijn’ zich verhoudt tot het ontvangen en verzorgen van gasten, dat ben ik nog aan het onderzoeken. Voor de gasten wil ik het namelijk wel graag perfect hebben…!]
Hans en Nel vertellen samen:
Samen hebben we een enorme ontwikkeling doorgemaakt in de Tropenjaren van ons leven en dat had op geen betere plek gekund dan hier, weten we nu. En met alle nieuwe bagage is het nóg leuker om gasten in de Berghut te hebben. Het maakt alles rijker.
Sommige mensen hebben vooraf getwijfeld of het droom van ons beide even groot was. Mooie is dat het ook echt zo is. Ieder met andere drijfveren: Nel wilde graag dingen mooi maken, organiseren en mensen blij maken in de bergen en Hans wilde leren vertrouwen op het onbekende.
Als je sec naar de Berghut kijkt, is Hans haalt in de praktijk zijn voldoening wat meer uit de berg en Nel wat meer uit de hut. En het ontmoeten, inspireren en bergbeleving is helemaal van ons samen. Een mooie wens voor de toekomst is om zoveel mogelijk mensen aan te trekken die nog meer voor onze pijlers komen.
We willen met eigentijdse Berghut een authentieke en gezellige sfeer van een echte berghut neerzetten. En de afgelopen tijd praten we vaker over ‘authentiek’ in de persoonlijke zin van het woord. De Berghut als plek waar je graag wil zijn en waar je jezelf wilt zijn, inclusief de zoektocht die daar aan vastzit. Met andere mensen. Op vakantie. Ter ontspanning. Of om verder te komen.
Daar waar je wilt zijn.
![de Berghut - dé vakantieplek in Oostenrijk voor Nederlandse gezinnen [kids 5-12 jaar]](https://www.deberghut.com/wp-content/themes/proefhotel/assets/sleutelhanger.png)