Wat ik te leren heb in de Berghut

5 October 2011

Stel je voor, je zit samen in de tropenjaren van je leven: kleine kinderen, gebroken nachten, werkdruk, ambities, [sociale] verplichtingen, je relatie, dromen, dilemma’s en behoeftes [al dan niet in een ander land met samen een eigen bedrijf ;-)]. Hoe ga je daarmee om? Hoe zorg je dat je jezelf niet verliest? En elkaar? En hoe maak je daar in die tropentijd tijd voor om echt over met elkaar te praten? Je praat er misschien met je beste vrienden wel over, maar daar houdt het op. En o nee, niet verder, want dat is onveilig. Vooral niet de vuile was buiten hangen.

Delen
Wij wisten ook dat het nodig was. Om tijd te maken voor elkaar, voor elkaars behoeftes, om elkaars krachten weer te zien en je eigen schaduw te omarmen, in de MEGAtropenjaren van ons leven. En een paar jaar geleden zijn er twee bijzondere mensen op ons pad gekomen die ons blijkbaar nu zouden kunnen ondersteunen. Andre Meiresonne had ons tijdens de inspiratieweek in mei verteld dat hij graag nog een keer kwam met zijn vrouw Leonne. “We kunnen voor jullie samen iets doen, hebben we het gevoel.” En soms kan het juist heel waardevol zijn om ervaringen te delen. Want we herkenden veel bij elkaar.

“Waarom heb je elkaar gekozen? Wat zijn je levenslessen?”

Levenslessen
En dat was afgelopen lang weekend. Uren hebben we gesproken met elkaar. Overdag heerlijk in het zonnetje en ‘s avonds bij het kampvuur en de keukentafel. In een ontspannende setting gesprekken hebben die ergens over gaan. Over de essentie van het leven en wat je erin te doen staat. Wat je leerlessen zijn en waarom je elkaar hebt uitgekozen in je leven. Leonne heeft gaven die je daar inzicht in kunnen geven. Wat je kinderen je kunnen leren en wat jij je kinderen kunt leren. Over onze droom, het mooie ervan om je hart te volgen en de heftigheid ervan in onze levensfase. Heel bijzonder.

Duidelijk zijn vanuit mijn gevoel – zonder oordelen
Waar ik zelf bijvoorbeeld meer inzicht ik wilde krijgen is hoe ik me prettig kan gaan voelen bij het aanspreken van mensen. Door mijn wens om dingen goed te laten verlopen, ben ik  geneigd om mijn irritatie over dingen die niet goed  gaan – zoals ik voor ogen heb – op een gegeven moment te laten doorwerken in mijn reactie naar mensen. Maar ik behaal niet altijd het gewenste effect. En blijkbaar was ik ook niet altijd duidelijk over mijn wens. Heel wonderlijk, maar ik heb de laatste dagen al mogen ervaren hoe het anders kan en wat voor een effect dat heeft. Door er afgelopen weekend uitgebreid over te praten en het te doorleven. Het was voor mij nodig om het te kunnen  snappen en doen om het vervolgens te kunnen voelen.

De laatste tijd merkte ik al dat het bij de kinderen veel beter werkt om duidelijk en liefdevol aan te geven wat je wil en waarom dat belangrijk voor je is, in plaats van ze – geïrriteerd – iets te vragen waar ze “nee” op kunnen zeggen. Net als bij grote mensen! Andre heeft een training ontwikkeld “Ben ik duidelijk?”. Mooi he.

“Door bij het tijdig aanspreken van iemand simpelweg je vooroordelen en irritaties los te laten én duidelijk aan te geven wat iemands gedrag met je doet, ontstaat er ruimte.”

Daarnaast heb ik afgelopen weekend een wonderlijke loslaat-sessie met Leonne gedaan: ik wilde de wens om in bepaalde situaties aardig gevonden te willen worden, loslaten. Ik kan het bijna niet geloven, maar ik heb inmiddels het effect gevoeld! Door bij het – tijdig [!] – aanspreken van iemand simpelweg mijn vooroordelen en irritaties los te laten én aan te geven wat iemands gedrag met mij doet, ontstaat er ruimte.

Loslaten betekent ook ieder zijn eigen ontwikkelingspad laten volgen. Je kunt de ander niet veranderen, dus neem je je eigen verantwoordelijkheid. Ook Hans heeft zijn eigen pad te bewandelen, op zijn manier. [Hij staat overigens achter dit blog en doorleeft zijn eigen inzichten op zijn eigen manier.]

Dankbaar
Gek eigenlijk. Zo goed kenden we Andre en Leonne helemaal niet. Opeens heb je meer dan 20 uur diepgaande gesprekken. Dat ging vanzelf. Het gaat er ook helemaal niet om hoe lang je elkaar kent. Veel meer om wat je elkaar brengt. Ik heb lang geboeid geluisterd naar hun eigen ervaringen in het leven, de lessen en samen. En naar de manier waarop zij zich blijven ontwikkelen en leren. “Tijd is ontwikkeling”, vertelde Leonne een aantal keer.

“Ik ben zo dankbaar dat ik anderen mag helpen door mijn ervaringen te delen”, vertelde Andre. Wij zijn jullie ook zo ontzettend dankbaar! Voor jullie openheid, kwetsbaarheid en zijn. En Boele, ik wil jou ook heel erg bedanken voor het ‘voorwerk’ afgelopen zomer. De puzzelstukjes liggen nu op z’n plek!

Kwetsbaar
Ja, dit blogbericht maken was eng. Niet zozeer het maken, maar vooral het plaatsen ervan. Wetende dat er veel mensen ons blog lezen. Ook bang voor het in duigen laten vallen van een droombeeld dat we willen neerzetten. Van een ultieme beleving. Is het wel handig om mijn persoonlijke reis hier te delen? “Ja”, heb ik besloten. Ik wil bij deze weer een stap verder zetten in het loslaten van de wens om aardig gevonden te worden. Dat ik mijn dromen kan realiseren, weet ik inmiddels. Nu wil ik verder in de stappen om me een vrijer mens te voelen. En met dat gevoel nog meer plezier beleven aan mijn kracht in de Berghut.

PS: Misschien kan ik door mijn ervaren te delen ook anderen inspireren, maar dat moet je zelf maar bepalen. Want ook mijn voorheen onbewuste trekje om anderen – met alle goeie bedoelingen – wat te leren waar ze misschien helemaal niet om gevraagd hebben, wil ik loslaten 🙂