Vrij

12 September 2011

Afgelopen zomer vraagt één van de jonge Berghutgasten me: “Heb jij nu ook vakantie?” Zijn moeder moet heel hard lachen. Ik ook. Ondanks dat we in een vakantieomgeving werken, is de periode met gasten voor ons geen vakantie. Het is keihard werken. Maar het is geen straf! Het geeft me heel veel voldoening en energie om de gasten een fijne tijd te bezorgen.

Toch hebben we ook tijd nodig om op te laden en te reflecteren. En als we midje zomer nadenken over onze vakantiebestemming voor begin september, fantaseren we over onze vakantie in een soort ‘de Berghut’. Wat zou het heerlijk zijn om niet zelf voor je eten te hoeven zorgen, tijd met het gezin te hebben, veel speelruimte en vriendjes voor de kinderen en een goed gesprek met mede-gasten.

En wat boeken we een paar weken later? Een almhut in het bos, nog geen uur hier vandaan… Want we hebben eigenlijk nog zoveel moois in de directe omgeving niet gezien. Waarom ver rijden? En zo’n hutje lonkt. We kopen de Salzburgerlandcard en zijn ruim een week toerist in eigen omgeving 🙂

‘t Is wel een hut met maar 12 volt electriciteit. Wel licht, geen oplaadstroom. Geen computer. Geen internet. Geen mail… Voor het eerst in jaren zet ik bij vertrek de afwezigheidsassistent weer aan. En ik moet zeggen: ik heb het niet eens gemist. Om te kunnen koken en warm water te hebben, moet je eerst vuur maken. En de kinderen gaan wat later naar bed dan normaal  en wij wat vroeger. Ik kan me niet heugen dat ik 6 nachten van 10 uur heb gemaakt! Dit is echt onthaasten.

Sinds tijden heb ik ook weer een boek gelezen. Helemaal uit. En wat voor een boek! Over vrij zijn en je vrij voelen. Over jezelf zijn. Over echt helemaal jezelf zijn. Een levenszoektocht. Ik heb nog nooit een boek gelezen waarin de schrijver zich zo kwetsbaar opstelt over zijn eigen zoektocht. En het is één van de weinige zelfontwikkelingsboeken die vermakelijk is. Vol verhalen uit het dagelijks leven en de bijbehorende leerlessen. Hij beschrijft een hele mooie bergmetafoor voor persoonlijke ontwikkeling:

“De top van een berg bereik je vanuit een dal. Boven op de top kun je het dal waar je vandaan komt pas weer goed overzien. Dan zie je waar je doorheen bent gegaan. En op weg naar de volgende top ga je door het volgende dal. Soms kun je hier overzien hoe diep het dal is. Blijkt er ineens, vervelend en onverwacht, ook nog een grote kloof te zijn. Die kon je van bovenaf niet zien, maar je moet er wel doorheen. Tenminste, als je die volgende top wilt bereiken.” [Vrij! Leef je eigen leven. Andre Meiresonne, pagina 18]

Toevallig ken ik de schrijver. Best goed. Andre Meiressonne. En dat maakt het boek des te mooier. We zien ‘m eind september weer in de Berghut. Dankzij onze primitieve hut voelde ik me vrij om zijn bijzondere boek te lezen! Zo vrij als een kind.