Ode aan de meneer met rood haar van de IKEA

16 November 2010

U bent mijn held van gisteren!

Ja, ik moest zo nodig weer iets te veel winkelbezoekjes in een paar uur proppen. Nu we in Oostenrijk wonen, kan ik niet meer zomaar even naar IKEA. Ik doe er bijna 1,5 uur over om er te komen in plaats van 5 minuten in Utrecht. Dus als ik ga, heb ik een flinke waslijst.

We wilden namelijk ook nog mooie Berghutpannen hebben. Die winkel heb ik uiteindelijk gevonden, maar er was nogal veel keuze en ik kon die mooie maar loodzware dingen niet allemaal tegelijk tillen. Maar toen was het al 19.00 uur. En ik had me nog zo voorgenomen om niet voor de 3e keer in 1 jaar de lichten bij IKEA uit te zien gaan…

Racen tegen de IKEA-klok
Voordat ik de winkel in kon, moest ik eerst even verkeerd geleverde onderdelen voor de keuken ruilen. En in de winkel aangekomen, moest ik 3 keer iets bij een medewerker bestellen die er niet was of in gesprek. Ik snapte niet helemaal waarom ik het ene type stoel moest bestellen via het magazijn en het andere in 15-voud eigenhandig uit de schappen moest halen…

Maar goed, met twee overvolle karren kwam ik dus om 21.00 uur bij de kassa. Een deel moest mee naar huis en een deel moest gebracht worden. Het kon niet allemaal mee in de auto. En er moesten nog dingen uit het magazijn komen.  Wat fijn dat u toen in beeld kwam, IKEA-meneer met de rode haren.

Ik kan niet betalen…
U heeft het magazijn gewaarschuwd. “Bitte, warten!” Toen ik via de kassapin geen geld kon betalen en ik ook niet mocht betalen met de Berghutcreditcard die op Hans zijn naam staat, bent u meegelopen naar de pinautomaat, waar ik van al mijn passen geld heb gehaald. Ai, net is te weinig, blijkt teru”ggekomen bij de kassa. Dus u gaat weer met mij mee naar de kassa.

Fijn dat u met mij meeloopt naar het magazijn, als het al 21.30 uur is en waar nog 5 [?] magazijnmedewerkers staan te wachten. Fijn dat u ook dan wederom met mij meeloopt naar de pinautomaat als blijkt dat ik de bezorgkosten ook ter plekke moet betalen.

Waar is mijn mobiel?
En wat knap dat u vriendelijk aan mijn zijde blijft als ik erachter kom dat ik mijn mobiel niet meer heb en waarschijnlijk ergens in de IKEA ligt. Ik ben dan namelijk niet meer zo vriendelijk. In de zomer ben ik ook mijn mobiel kwijtgeraakt, op weg naar IKEA… u vertelt mij dat u nog even een rondje IKEA gaat doen als ik de spullen inlaad, op zoek naar mijn mobiel. Echt?

U helpt mij met het inladen van een loodzwaar keukenblad die net in de auto past. Ja, Hans heeft die morgen nodig, anders had ik ‘m laten bezorgen. Maar aangezien mijn lading pas over 8 dagen wordt gebracht, zou dat een beetje laat worden.

U gaat zoeken
Ik mag met uw telefoon mijn mobiel bellen, maar die staat inmiddels uit…. Ik mag ook Hans even bellen met  en vertel dat ik niet eerder dan 23.30 uur thuis zal zijn, zonder telefoon… Ik laad nog wat spullen in en tegen 22.00 uur komt u naar buiten lopen. U vraagt me wat voor merk mobiel ik heb. Als ik vertwijfelt ‘nokia’ zeg, haalt u ‘m tevoorschijn. Mijn mond valt open… “Ah, super, ‘da da, vielen Dank!”

Als ik in de auto zit, bedenk ik me dat ik u wel een grote hug verdiend had. Maar dan was ik in tranen uitgebarsten! En dat wilde ik nou net even niet. Dan maar een blogbericht, opgedragen aan u, mijn held van gisteren. U zult ‘m wel nooit lezen, maar de woorden zijn er nu en dat is het belangrijkst…