Ik wil ongestoord slapen!

28 September 2010

Vannacht wordt Tobi om 4.15 uur huilend wakker en wil niet meer slapen. Het is Hans zijn ‘beurt’, dus hij staat op, na enige twijfel of hij Tobi niet even zal laten huilen. Te laat, Ibon is ook wakker [ze slapen op 1 kamer]. Ibon slaapt gelukkig naast me in het grote bed verder. Ik lig een tijd lang wakker, omdat ik deze slopende nachten eindelijk eens wil doorbreken. Maar hoe? Hans slaapt uiteindelijk met Tobi nog 1,5 uur onder een dekbedje op de bank.

Dit is iets extremer dan gemiddeld, maar wel exemplarisch voor hoe het achter de schermen van de Berghut gaat. We kunnen de nachten dat er tenminste 3 gezinsleden om 7 uur wakker worden per jaar op 2 handen tellen [de rest is altijd vroeger of met gebroken nacht]. We proberen het avondritueel zou trouw mogelijk te doorlopen en ze elke dag ieder op hetzelfde tijdstip naar bed te laten gaan.

Het idee van nu 3,5 maanden geen gasten hebben, is onder andere dat we fysiek kunnen bijtanken en uitgerust aan het winterseizoen kunnen beginnen. En dat we een onafgebroken periode met de kinderen hebben,  in rust en met aandacht… Als ik wel eens iemand vertel hoeveel uur we gemiddeld per nacht slapen [met rond 22.30 uur naar bed] en vooral over de onregelmatigheid van de duur van de nachten, vraagt ze zich verbaasd af hoe ik/we dat volhouden. Geen idee… De hoop dat het beter wordt?  Omdat ze hoe dan ook lief en leuk zijn en er onvoorwaardelijke liefde is? Omdat we vaak ‘accepteren’ dat het is zoals het is? We zijn er inmiddels aan gewend, maar soms breekt het even op en voel ik de weerstand.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om hierover te bloggen. Ik wil leuke dingen beschrijven. Schrijven over dingen waar we energie van krijgen. Maar ook dit is onderdeel van ons Berghutavontuur en ons leven. Waar je ook naartoe gaat: je neemt altijd jezelf mee en de dagelijkse dingen. Vaak helpt het om verandering in gang te zetten als ik mijn gevoel uitspreek of op papier zet. Hopelijk werken de schaapjes en de kosmos mee!