“Het is hier echt zoals in Ik Vertrek!”

25 November 2009

Donderdag 19 november. We hebben een goede stok achter de deur om weer twee kamers af te hebben, want vanmiddag komen mijn vriendinnetje Marinka, haar man Pieter en kids bijna een week logeren. Ik heb haar gevraagd met haar deskundige interieurblik nog even naar de inrichting van de Berghut te kijken.

Het heeft wat voeten in de aarde, maar ze komen. Net voordat de inenting voor de kleinste van 1,5 jaar plaatsvindt, kunnen ze weer terug zijn. En winterbanden kunnen ze nog net op tijd krijgen. Pieter wil wel graag als ondernemer elke dag even zijn mail kunnen checken. Dat kan natuurlijk in de Berghut!

Naar het ziekenhuis
Ibon heeft al een tijdje veel last van zijn buik door verstoppig. Flinke krampen, zo zielig! We gaan dinsdag al naar de dokter, maar het wordt er niet beter op. We bellen de dokter weer en die stuurt ons naar het ziekenhuis. Tobi kan gelukkig bij Bianca blijven, heel fijn. Kinderen tot 16 jaar mogen niet in het ziekenhuis op bezoek komen in verband met de griep.

Onderweg valt Ibon in slaap. Hans en ik hebben ondertussen een goed gesprek over vroeg opstaan voor de kinderen. Vroeg opstaan is niet Hans zijn hobby. Hij is veel moe en heeft veel aan zijn hoofd. Vanmorgen zou Hans nog een bed maken voor in de kamer van Marinka en Pieter, maar hij heeft er geen puf voor.

Als Ibon wakker wordt – nadat we een uur op de parkeerplaats van het ziekenhuis hebben gestaan – krijgt Ibon in het ziekenhuis een clisma en horen we dat hij een nachtje moet blijven. Pffff. Ibon doet het hartstikke goed. Echt een bikkel! Hans blijft een nachtje bij hem en ik stap weer in de auto naar huis.

Help, de kamer is niet klaar!
Via de sms verneem ik van Marinka dat ze er inmiddels zijn. Chips, de kamer is nog helemaal niet klaar en ik had nog willen opruimen! “Ah joh, dat hoort toch, net als in Ik Vertrek’, grapt Marinka. We hangen samen de gordijnen op en maken de bedden op. Ja, want die staat er. Als wij in het ziekenhuis waren, zet Arjan het twee persoonsbed in elkaar! En Bianca en Irene maken de kamers schoon. Superfijn om te merken dat de boel hier gewoon doorgegaan is.

De kids van Marinka en Pieter vinden het grote huis reuze interessant en kunnen niets laten liggen. Als aannemer leert Pieter zijn personeel om de bouwplaats ieder dag netjes en opgeruimd achter te laten en het gereedschap in de werkplaats terug te leggen. Oeps… Bij ons wordt er op veel plekken nog gewerkt. Wij zitten er tussenin en zijn blind geworden, maar als buitenstaander is het blijkbaar even schrikken… Arjan heeft in alle kamers de houten plinten voorbereid en ze liggen nog los. Leuk spelletje voor de kids!

Drukte in de Berghut
Ondertussen is ook de neef  van Nicole [van mooi-ruitje] – met een maat- onderweg naar de Berghut, met bijna 60 dekbedovertrekken en een rol van 50 meter stof voor de gordijnen op de onderverdieping. Door een flink ongeluk komen ze flink later aan dan gepland. De anderen van het team onthalen de mannen; ik lig al te slapen. Dit is overigens ook de laatste avond van Patrick, een vriend van Bianca die een paar dagen in de Berghut heeft meegeholpen. Ze vinden het heel gezellig in de Berghut!

Incasseren
Als mensen de volgende morgen aan me vragen hoe het gaat, zeg ik: “Zo lang er maar niets tegen zit, gaat het goed.” Dan vertelt Pieter dat hij en Marinka die nacht besloten hebben een appartement in het dorp te zoeken. ”De kinderen zitten echt overal aan. We worden er gek van! We denken dat we jullie beter kunnen helpen, als we een paar keer langskomen dan hier te blijven.” Even slikken natuurlijk, snik, maar ik snap hun keuze.

Ondertussen weet ik dat Ibon waarschijnlijk twee nachtjes extra moet blijven. Ze willen het even aankijken en hij krijgt nog twee keer een clisma. Ik ga vrijdagmiddag weer naar het ziekenhuis en Pieter gaat mee; kunnen Hans en hij even bijpraten. Pieter heeft een belangrijk advies: ga opruimen. “Ik zeg het gewoon, want aan meepraters heb je ook niets’, vindt Pieter.

Natuurlijk willen we zijn advies ter harte nemen. Stiekem speelt toch het gevoel van: als iemand komt, krijg je een groot compliment over hoe gaaf de Berghut gelegen is en dat het mooi wordt. Maar vervolgens komt iedereen met zoveel meer tips. Natuurlijk hartstikke goed! Maar als je niet helemaal lekker in je vel zit, is het wel eens lastig te incasseren.  Het team is zich overigens ook nog steeds aan het vormen en iedereen is zijn/haar plekje aan het vinden. We hebben plezier én pittige gesprekken. De band wordt steeds hechter. We zijn er allemaal van overtuigd: we gaan voor een fantastisch winterseizoen!

Er tegenaan!
Gelukkig mag Ibon zaterdag weer naar huis.  Fijn om de kleine man weer thuis te hebben! Hans is weer fris en fruitig. Hij kan er tegenaan. De jongens van de dekbedden heeft hij overigens niet eens gezien. Die zijn weer vertrokken. En inmiddels heb ik besloten dat ik gewoon elke dag opsta om te werken, als de kinderen wakker worden en ik geen ‘opstabeurt’ heb. Ik ben namelijk toch 9 van de 10 keer wakker als Hans beurt heeft. Dat scheelt een hoop frustratie. De eerste ochtend maak ik voor mezelf een actieplanning voor de komende maand.

Met Marinka loop ik zondag een paar uur door het huis en ze heeft leuke en goeie tips. Heerlijk om even te sparren. En maandag ga we samen nog even naar IKEA. In de auto – het is ruim een uur rijden – kletsen we heerlijk bij. Dan merk ik dat ik dat toch wel mis met vriendinnen: even lekker keutelen over wat je bezig houdt. Dus dat is samen genieten.

De kids spelen ook nog een paar keer met elkaar en we eten een paar keer samen. Helemaal goed zo! En ondertussen is de opruimwoede bij mij toegeslagen. Als je opeens ziet dat er rommel is, kun je het niet niet meer zien. Weg ermee! [En ook vanavond is er in de Berghut flink geruimd].

Als we ze dinsdag voor het laatst zien, zegt Pieter: “Het is bij jullie echt net zoals in Ik Vertrek. Alleen jullie weten de chaos wél te turnen. Ik heb er alle vertrouwen in dat het afkomt.” Gelukkig, het komt goed… 🙂