Op herfstvakantie in de Berghut

26 October 2009

Vorige week waren oud-pleingenoot uit Utrecht Janneke en haar twee kinderen Wander en Lisa bij ons op bezoek. Het was heel gezellig! Wat een leuke dynamiek ook, met andere kinderen in huis erbij. Een verslag van Janneke:

“Zes dagen met twee kinderen met de trein naar Oostenrijk? Het is niet echt het eerste waaraan ik denk voor onze herfstvakantie. Toch doen we het en we hebben geen seconde spijt van!

Elf uur treinen klinkt lang en saai, maar is eigenlijk “quality-time” ten top. Boekjes lezen, spelletje doen, de kinderen leren vingerbreien, gesprekjes voeren, de tijd vliegt om en ik hoef lekker niet op het verkeer te letten. Drie keer overstappen is een welkome onderbreking en een goed moment om wat lekkers te kopen. De plaatsen gereserveerd, het reisschema tot op het perron nauwkeurig, dus al met al een makkie.

Eigenlijk zijn we nog nooit in de ‘echte’ bergen geweest. De trein van München naar Wörgl is dan ook een feestje. Oh’s en Ah’s; moeten we nou door het linkerraam of het rechterraam naar al dat moois kijken? De stoptrein vanaf Wörgl is helemaal top. Vanuit een warme trein kijken we hoe buiten het landschap steeds grilliger en witter wordt. Er ligt op sommige plekken een dik pak sneeuw!

Taxenbach is ons eindstation en Nelleke wacht ons daar al op. Best gek om je oude buurvrouw van ons Nederlandse pleintje daar nu als vanzelfsprekend te begroeten! Nelleke en Hans doen waarvan anderen soms alleen maar van blijven dromen. Niet uit onvrede, maar gewoon omdat het andere een leuke en bijzondere uitdaging is. Een gekoesterde wens. En vanwege die bergen natuurlijk… Pension Sonnleit’n wordt straks ‘de Berghut’, of eigenlijk is dat het al een beetje.

Wij slapen in een kamer die al af is. Eigenlijk meer een appartement. Een klein knus kamertje voor de kinderen en een grote kamer voor mij… met uitzicht op die bergen natuurlijk! Ons vertrek is op de tweede verdieping. Overal in de Berghut wordt nog druk geklust, dus onze route naar beneden loopt langs toekomstige kamers in allerlei soorten en maten. Beneden een grote Stube met houten banken en ‘gepotdekselde’ muren. Iedere ruimte heeft wel een uitzicht op een berg of meerdere bergtoppen.

Onze dagen zijn goed verdeeld. In de ochtend, na ons ontbijt, vertrekken wij voor een flinke wandeling. In de middag, spelen de kinderen met Tobi en Ibon of vermaken zij zichzelf en help ik met het nodige aflakwerk [veel hout is veel lakken…;-)]. ‘s Avonds na de warme maaltijd doen we samen een spelletje. Daarna lekker op tijd onder een zalig warm dekbed.

De eerste dag rijden we met Nel en de kids naar het eind van het dal. Steeds minder huizen en de aanblik van de enorme bergen maken en het landschap indrukwekkend mooi.

Via allerlei haarspeldbochten komen we op een parkeerplaats waarvandaan we naar een hoger gelegen vlakte lopen. Het is een wit sprookje; de bermen tot minstens kniehoogte bedekt met maagdelijk witte sneeuw net als alle naaldbomen. De kinderen rollen en dollen door de sneeuw en ik geniet vooral van de mooie plaatjes en het uitzicht.

Als we drie dagen later deze mooie ervaring nog een keer willen beleven, staan we met Hans en Ibon en de slee in de achterbak, mooi voor paal: Alle sneeuw is weg! Ik moet zeggen dat de bergen nu nog indrukwekkender zijn, met al hun watervalletjes en hun witbesneeuwde toppen. De kinderen zijn even uitgelaten als de vorige keer. Deze keer zijn ze in de weer met het bouwen van een dam in de rivier die
over de vlakte heenloopt.

Woensdag gaan we boodschappen doen in Rauris. Een klein plaatsje in Oostenrijkse sfeer. We lopen via een mooie wandelroute in ongeveer een uurtje naar het dorp. Met slapende Tobi in de kinderwagen en boodschappen, lopen we even vrolijk weer terug. Deze keer met ook een heerlijke zon op ons gezicht!

Donderdag maken we we een lange wandeling. We lopen eigenlijk gewoon het erf af en beginnen al aan meteen aan onze tocht die veel indruk gemaakt heeft. De eerste anderhalf uur ging alleen maar omhoog [met stukkenvan 24%!]. Na een uur denken we bij elke bocht dat het dan wel platter wordt… Hoe kan een mens zichzelf voor de gek houden, we lopen immers in de bergen! 😉

Links en rechts berghellingen met restjes sneeuw en in de verte sneeuwtoppen. Geen mens te zien, wel drie keer een hert, heel dichtbij. Wat een stilte… en wat dwingt zo’n plek weer respect af voor ons moedertje aarde! Uitkomend op een soort vlakte, beginnen we na die anderhalf uur de weg terug.

Dit keer gaan we hoger gelegen over de berghelling op een pad door het bos. Wander zegt terecht dat het een ‘filmbos’ is. De grond is bedekt met allerlei kleuren groen mos en de metershoge naaldbomen keurig gerangschikt. Waar zijn die elfen en kabouters nou? Soms onderbroken door een weids uitzicht met blik op het dal beneden [en de Berghut!]. Via een steil pad naar beneden komen we in Wörth en
terug bij die Berghut, na vier stevige wandeluren in onze benen. Lisa zegt ‘s avonds bij het slapen gaan: “Ik heb allemaal plaatjes in mijn hoofd van vandaag.”

De vier dagen bergen zijn omgevlogen. De kinderen willen nog niet naar huis en ik kijk verlangend nog eens op de kaart naar alle mogelijke wandelroutes die ik nog had willen lopen. We hebben besloten nog een keer terug te komen. We treinen uiteindelijk toch even vrolijk weer terug. Nu met goede herinneringen.

Op de site van de Berghut las ik al een paar keer het woord ‘bergbeleving’. Ik vroeg me af of het een bestaand woord zou zijn. Ik vond het maar raar klinken. De online van Dale kende het ook al niet. Persoonlijk vind ik inmiddels dat het woord per direct in de van Dale moet worden opgenomen. Over bergen praten is 1 ding, foto’s van bergen bekijken weer een ander ding. Maar echt onderaan een berg staan of ergens halverwege je boterhammetje eten tijdens een wandeling, tsja dat is niets anders dan een ware beleving!”